Sejak kebelakangan ini, kes perbicaraan SODOMY II sering menjadi ‘front page story’ untuk akhbar-akhbar di negara kita. Masing-masing mahu mahu mengulas dan mentafsir jalan cerita yang agak dramatik dari tukang dakwa, SAIFUL.
Salah seorang rakan, Amin Ahmad mengulas isu perbicaraan Anwar dari masa ke masa, mengikut perspektif beliau dalam tulisan bersiri beliau, “Anwar dalam bicara” yang lain boleh diikuti di sini.
Anwar Dalam Bicara Siri I, Oleh: Amin Ahmad
Kebetulan. Sebaik saya memutuskan untuk berhenti menulis siri Reformasi Tanpa Anwar setakat yang ada, bicara di mahkamah bermula. Saya telah nyatakan dengan jelas bahawa siri Reformasi Tanpa Anwar bukan bermaksud menafikan sumbangan beliau – bodohlah jika saya berfikir begitu.
Apa yang saya cuba garap secara longgar barangkali dalam siri tulisan tersebut ialah untuk menghimbau pengalaman Reformasi sejak 1998 hingga 2008 dari perspektif saya. Namun saya tidak memuatkan kisah perbicaraan beliau kerana ternyata Pawancheek Marican lebih konklusif dalam bukunya – Anwar On Trial.
Risiko untuk Anwar ke penjara sekali lagi bukan tidak ada. Sebab itu apa yang perlu kita fikirkan ialah di mana 1000 lagi Anwar yang akan bangkit selepas Anwar dipenjarakan?.
Dari apa yang digambarkan di mahkamah, jelas ternampak kesungguhan pihak tertentu memastikan Anwar ke penjara sekali lagi, paling tidak sebelum Pilihan Raya Umum ke-13.
Telahan ini boleh dilihat dalam banyak perspektif.
Ada yang bertanya kenapa Anwar si pemberani itu begitu pesimis? Mereka berkata bahawa Anwar sedang mengolah persetujuan umum bahawa beliau akan kalah dan kekalahan itu beerti ketidakadilan sedangkan beliau belum didakwa. Dan mereka menambah bahawa sikap itu tidak adil. Lebih parah lagi mereka mempersoalkan Anwar: Jika tidak percaya polis, kenapabuat laporan polis? Jika tak percaya mahkamah, kenapa pergi bicara, lari sajalah ke luar negara.
Dari asas ini, mereka terus mempertikaikan reaksi-reaksi Anwar rentetan gugatan berterusan mereka kepada keutuhan Pakatan Rakyat pimpinan Anwar dengan persetujuan tiap parti politik yang membentuknya.
Apa yang mereka buat ialah “permainan minda” (mind game). Permainan minda ini adalah taktik biasa orang politik termasuk Anwar. Cuma yang penting ialah kita harus tahu membezakan keutamaan permainan ini.
Untuk saya dalam permainan apa pun yang bersifat pertandingan, yang bersaing mahu menang. Mahu menang itu satu hal, bagaimana cara hendak menang pula adalah satu hal yang lain.
Dalam permainan, keadilan adalah teras kepada undang-undang yang diwujudkan. Dalam permainan berpasukan, misalnya Malaysia lawan England, alasan handicap yang sering jadi hujah kelompok pencinta perlindungan (patronage) tidak timbul. Belum pernah kita dengar jika Malaysia lawan England pengadil akan memberikan kelebihan gol kepada Malaysia sebelum sepak mula permainan. Sejarah jadi saksi bahawa pasukan bola sepak Malaysia meski gagal ke Piala Dunia berbanding England tidaklah selemah yang disangka (dalam konteks Malaysia lawan England!).
Tapi berbeza dengan kes politik yang kita depani sekarang.
Jelas parti yang membentuk kerajaan menguasai media arus perdana atau dalam konteks yang lebih luas ialah mengawal kebebasan rakyat, sekurang-kurangnya untuk tahu perkara sebenar dalam erti kata pandangan berimbang.
Juga telah menjadi rahsia umum kepada rakyat bahawa jika bertarung dengan mereka yang punya kuasa khususnya orang politik, jawabnya mudah: kalah!
Rakyat tahu ia kadangkala, bahkan selalumungkin tidak adil. Tapi apakan daya, hatta pensyarah saya sendiri dulunya sering menanam pandangan “kita ini timun, mereka durian, kita ni digolek luka menggolek luka”.
Ya, ‘dosa besar’ yang kita biarkan ialah mendidik ‘jiwa-jiwa yang tewas’ dalam diri manusia.
Saya bersyukur hidup dalam ‘acara sejarah’ di mana sikap kita dituntut. Bukan kerana saya suka Anwar difitnah tapi saya tahu bahawa Allah s.w.t. tidak akan membiarkan pengakuan iman kita tanpa diuji.
Kenapa saya katakan fitnah dan ada niat jahat di sebalik dakwaan ini?
Belum, ya kita belum pun mendengar penghujahan kedua pihak. Tapi penghujahan harus bermula dengan tuduhan.
Jika kita balik semula sejenak ke awal pertuduhan, kita dapat lihat bagaimana liatnya pertuduhan dipanjangkan kepada yang tertuduh. Lebih dahsyat ialah bila kita dimaklum bahawa pertuduhan tersebut mengatakan ‘kes itu’ berlaku ‘suka sama suka’.
Tidak lama selepas itu, dalam satu kenyataan akhbar Saiful Bukhari diucap tegas bahawa ‘kes itu’ berlaku secara paksaan.
Harus diingat di sini bahawa kertas pertuduhan hanya sepatutnya muncul selepas keterangan penuduh diambil!
Jadi, siapa merangka kertas pertuduhan tersebut sehingga begitu sekali bunyinya? Tidakkah ia menunjukkan ada satu usaha tergesa-gesa untuk memastikan Anwar ke penjara sekali lagi? Tak perlu Anwar, tanyakan saja pada diri anda jika anda berada dalam situasi beliau, apakah beliau ada pilihan untuk percaya?
Ya, Anwar memilih untuk bertarung dalam permainan yang beliau tidak percaya boleh memberikannya keadilan. Tapi anda mungkin silap baca – bahawa pilihan Anwar menunjukkan sifat negarawan pada beliau. Beliau mahu rakyat percaya kepada sistem kepolisan, kehakiman dan undang-undang itu sendiri. Tapi sistem tidak bergerak sendiri, ada penggerak sistem yang berada di atas undang-undang (above the law). Ini yang semua harus jelas. Penghargaan terhadap sistem tidak pernah beerti meredhai kezaliman penggeraknya, tetapi kita langsung harus berdepan dengannya untuk menzahirkan keadilan.
Dan seruan Reformasi antara lain ialah melawan kezaliman ini! Lawan Tetap Lawan!
Anwar Dalam Bicara Siri II, Oleh: Amin Ahmad
Taktik yang dipaparkan dalam perbicaraan mahkamah adalah sama. Kebenaran tidak lagi penting tetapi apa yang diungkapkan dari imaginasi liar Saiful Bukhari boleh dimuatkan di ruangan berita.
Ia tidak lain dan tidak bukan bagi mencalar imej Anwar Ibrahim dan ini adalah mind game yang saya maksudkan dalam tulisan pertama.
Dalam tempoh bicara, akan dimuatkan sejumlah pertanyaan untuk menambah rasa sangsi kepada Anwar Ibrahim. Antara pertanyaan yang dimuatkan ialah: “Kenapa Anwar Ibrahim ambil drop-out kerja dengannya?
Kisahnya bermula sekitar seminggu sebelum Pilihan Raya. Waktu itu sejumlah anak muda yang sebahagiannya bernaung di bawah Anwar Ibrahim Club giat mengikut rombongan Anwar berkempen.
Tiba-tiba muncul Saiful Bukhari dalam kelompok ini.
Ya, Saiful Bukhari berjaya menyusup masuk bersama kelompok ini melalui sahabat lamanya Rahimi yang bekerja sebagai pembantu di pejabat Anwar Ibrahim.
Kehadiran Saiful Bukhari tidak disenangi mereka yang kenal dengan beliau, khususnya bekas pelajar Universiti Tenaga Nasional. Salah seorang daripadanya ialah saudara Najwan Halimi yang menulis siri Musang Berbulu Ayam di blognya (najwanhalimi.com).
Najwan ialah bekas rakan sebilik Saiful semasa di tahun pertama. Saiful dalam kenyataan kepada rakan-rakannya sering memaklumkan bahawa “Ibunya sedang menderita barah dan ayahnya telah mati”. Ya, khabarnya Saiful tidak begitu gembira dengan ayahnya pada waktu itu.
Blog lama beliau www.saifulbukhari15.blogspot.com (saya tidak ingat alamat sebenar tapi ingat no. 15 itu kerana ia nombor calon ketika beliau bertanding dalam Pilihan Raya kampus) memuatkan retorika palsu dan cercaan dari rakan-rakan di UNITEN akibat ‘kehilangan’ beliau selepas terpilih menjadi anggota Majlis Perwakilan Pelajar di sana.
Sejak di kampus, beliau memang dikenal sebagai pro-kerajaan dan anti-Anwar Ibrahim.
Tidakkah Anwar Ibrahim mendengar kritikan Najwan Halimi kepada Saiful Bukhari?
Tidak, beliau mendengar.
Tapi bagi mereka yang kenal dengan Anwar Ibrahim, malah bagi siapa saja yang biasa dalam dunia dakwah, sangka baik dan beri peluang adalah kata yang lekas keluar dari akal-fikir, hati dan mulut. Apatah lagi bila yang dicurigai beria-ria mengatakan dirinya insaf.
Saiful terus kekal menyibukkan diri di pejabat Anwar Ibrahim – di Petaling Jaya dulunya – selepas Pilihan Raya. Beliau sendiri mengakui tidak ada surat dikeluarkan kepada beliau berkaitan pekerjaan.
Rahimi dan Saiful menghidu peluang untuk bekerja sebagai Setiausaha Anwar Ibrahim bila Nik Nazmi, Sim Tze Min dan Nurul Izzah (semua mantan Setiausaha Anwar) menang dalam Pilihan Raya. Ya, selepas Pilihan Raya Anwar memang ‘patah tangan’ kerana banyak urusannya tidak ada staf yang membantu. Dato’ Salehuddin juga telah diangkat sebagai Setiausaha Agong parti, justeru pentadbiran pejabat Anwar Ibrahim jadi tidak terurus.
Waktu itu terdengar khabar perebutan jawatan “pemegang diari merah” (Setiausaha Sulit) Anwar Ibrahim.
Hakikatnya, Anwar pernah menyarankan kepada Rahimi dan Saiful agar “pergi sambung belajar” sebagai satu kaedah sopan untuk mengatakan “anda tidak mampu menggalas kerja-kerja yang memerlukan kualiti kepakaran lebih tinggi”. Apa yang berlaku ialah mereka buat pekak badak!
Mereka jadi amat tidak selesa apabila Anwar memanggil balik orang kanannya dari United Kingdom untuk berkhidmat. Beberapa kali dalam mesyuarat diarahkan agar “diari merah” diserahkan kepada orang kanan ini (saya pilih untuk tidak menulis namanya) namun tidak diendahkan oleh Rahimi dan Saiful.
Memandangkan keterangan di mahkamah masih dan baru berlangsung, saya tidak bercadang menulis semua perkara di sini. Bukan kerana sub-judice, tapi ia mungkin melibatkan banyak isu lain yang sedang bergerak sama selain isu ini. Tapi saya yakin kisah sebenarnya lambat laun akan sampai ke pengetahuan umum.
Untuk saya, Anwar memang berlaku silap saat “memberi peluang” kepada Saiful Bukhari masuk ke pejabatnya. Paling tidak jika mahu bersangka baik pun, bukan di pejabat beliau Saiful harus bekerja.
Namun sebagai orang yang pernah dilatih di medan dakwah, saya faham benar sikap bersangka baik yang tebal dalam diri Anwar.
Saya berharap para peguam Anwar akan menyelongkar bahagian waktu sebelum Saiful benar-benar bertapak di pejabat Anwar dengan penuh kegusaran.
Saya juga pernah mendengar bahawa memang ramai mengakui bahawa Saiful “boleh bekerja” dalam pengertian membuat panggilan dan menguruskan fail bagi pihak Anwar. Saya hanya mahu katakan bahawa untuk kerja-kerja yang telah selesai dan hanya perlu menjadi tukang ambil, tukang buat panggilan dan sebagainya, ia kerja yang biasa dan bukanlah hebat sangat sebagaimana yang cuba digambarkan oleh Saiful dan juak-juak UMNO-BN.
Saiful hanyalah penggemar Syed Hussein al-Attas, penulis buku politik di Janda Baik itu dan bukan Profesor Syed Hussein al-Attas!
Anwar Dalam Bicara Siri III, Oleh: Amin Ahmad
Kecoh isu kemasukan Saiful Bukhari ke pejabat Anwar Ibrahim sampai ke telinga saya oleh teman-teman UNITEN yang mengenal beliau. Bagi mereka, ini satu bentuk ancaman kepada parti dan sekaligus perjuangan reformasi.
Sejak dulu saya memang menjarakkan sedikit kepentingan parti dan reformasi. Jujurnya saya lebih sayang perjuangan reformasi berbanding parti. Sebab itu saya sering disindir kerana tidak mahu aktif sebagai ahli parti. Ya, tentu saja ada pro dan kontra, tapi untuk menjadikannya isu “yang mana lebih baik” bagi saya tidak perlu.
Parti ada peranannya, mereka yang tidak berparti juga ada peranannya. Dalam parti ada struktur. Justeru, kelemahan ahli parti sedikit sebanyak menyumbang kepada ketidakstabilan struktur. Kelemahan adalah sifat manusia, saya tidak ralat. Di luar parti beerti tidak perlu terlalu menjaga struktur. Sebab itu kita boleh tengok manusia bebas seperti Isham Rais, Raja Petra dan lain-lain termasuk Mat Saman Kati bebas mengkritik parti dengan berani dan tanpa berselindung.
Ya, kritikan mereka mungkin berlaku tanpa cebisan puzzle yang cukup tapi dalam masyarakat terbuka, pertikaian mereka boleh dijawab secara terbuka juga. Sebab itu dalam hal pertikaian ini sebolehnya kita tuntut politik berasaskan idea, bukan politik maki hamun, politik kelompok dan politik sentimen-prejudis.
Dari faham ini, kita perlu sediakan ruang untuk berbeza pendapat. Kesilapan kita ialah menganggap kebenaran itu seperti seketul batu. Politik adalah sains sosial yang penuh seni. Sebab itu kita sering melihat Anwar menangguhkan keputusan muktamad kepada idea agar ia boleh diperbincangkan secara menyeluruh. Kita bertekak saban waktu untuk hal-hal yang tidak membangun, tapi meruntuh.
Berbalik kepada Saiful Bukhari, adakah dia seorang yang punya idea? Jika ya, apa idea-ideanya dalam reformasi? Dia mengaku pengkagum Anwar dan kawan-kawan hanya menjawab bullshit! Sambil menyusup melalui Rahimi (rakan sekolah lama beliau), kempen menyokong UMNO-BN terus dibuat kepada rakan-rakan UNITEN khususnya di laman sosial Friendster.
Hakikatnya Saiful tidak pernah dan tidak akan menyokong Anwar! Beliau juga tidak pernah dan tidak akan menyokong Najib. Ya, jangan terkejut! Beliau adalah opportunis yang akan membaham sesiapa saja yang dia fikir mampu.
Saiful mengatakan bahawa beliau dibayar gaji RM 1000, elaun 1000 USD dan bayaran lain pada waktu tertentu sehingga HK 10 000. Wow! Kerja orang lain buat dan dia hanya perlu buat panggilan dan ambil fail dibayar begitu tinggi? Rasanya lebih baik diberi kepada Eekmal, Setiausaha Akhbar Anwar Ibrahim sekarang yang kalau Eekmal itu sebuah buku ilmiah saiz sederhana, Saiful tidak mencapai kulit buku pun!
Jadi timbul persoalan, duit siapa sebenarnya Saiful sebat? Mungkin kita boleh bertanya dengan sejumlah peniaga khususnya di Sabah dan Sarawak yang ‘dikapur’ oleh Saiful. Jangan lupa tanyakan juga ‘kisah wanita’, jika ada. Saya berminat untuk melihat slip gaji beliau, jika ada.
DalamTwitter baru-baru ini juga dipersoalkan sewa kondo Saiful bernilai antara RM 7000 hingga RM 15 000 sebulan, siapa yang bayar-nya? Jika ditanya saya, jawatan Saiful yang paling cocok hendak dinamakan ialah staf sementara, tidak lebih daripada itu. Jika ia disewa sejak sebelum berkhidmat atau semasa berkhidmat dengan Anwar, saya suka untuk tahu siapa pembayarnya dan bukti bayarannya.
Kesilapan Anwar, bukan saja Saiful mendapat maklumat tentang ‘lompat parti’ dan Anwar akan bertanding di Permatang Pauh tetapi ia dipanjangkan ke pengetahuan pihak ketiga dan anda boleh terus meneka siapa pihak ketiga ini. Jika perbualan sms Najib dan peguam Shafie boleh dicetak keluar dan terpaksa diakui oleh Najib, saya tidak tahu tapi percaya bahawa maklumat boleh didapati. Elok hal ini disiasat peguam.
Jadi, saya melihat sikap tergesa-gesa Saiful Bukhari membuat laporan polis terhadap Anwar tidak lebih daripada keadaan yang memaksa. Ianya hal persaingan masa. Hal ini insyaAllah akan saya tulis dalam siri akan datang.
26hb Saiful mengaku diliwat, 28hb beliau menghilangkan diri dan membuat laporan polis selepas membuat pemeriksaan di hospital seperti yang didakwanya. Anehnya, 27hb beliau masih dapat hadir dan menjadi tukang angkat minuman dalam satu pertemuan Anwar dengan ahli Kelab Anwar Ibrahim (AIC). Gambar ini sedang tersebar di internet.
Kita harus bertanya di mana ‘trauma’ beliau ketika bertemu Najib beberapa hari sebelumnya? Semua ini tidak masuk akal!
Tapi anda jangan terkejut, masih ada yang tetap mahu membelanya. Dan jika kita selongkar lebih dalam, kita tahu semua pembelanya datang dari minda dan sistem perlindungan berlabel UMNO-BN.
Ia nanti akan dilapik dengan sejumlah kata sentimen bertulis Melayu, Islam, Aman, Perpaduan dan sebagainya. Hakikat sebenar ialah Kuasa, Harta, Hawa Nafsu dan Kezaliman.
Semoga Allah s.w.t. melaknat para penzalim!
No comments:
Post a Comment